O potrzebie prawdziwego opisu

O potrzebie prawdziwego opisu

Edward Czajko 08 września 2009

Jest sprawą jasną, że byłoby bardzo dobrze, gdyby w 1945 roku Państwo dokonało względem zielonoświątkowców prawnego uznania. Niestety, tak się nie stało. W Polsce Ludowej funkcjonowała negatywna opinia o naszych wspólnotach, przejęta wprost z okresu międzywojennego.

Dobrze więc, że zielonoświątkowcy znaleźli możliwość działania i rozwoju chociaż w ramach Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, którego w latach 1947-1988 byli częścią składową. Posiadali w nim, mimo różnego rodzaju ograniczeń i trudnych okresów, wiele wspaniałych możliwości wypełniania swojej misji. W konsekwencji mieli osiągnięcia, o jakich nie mogą dać świadectwa te ugrupowania o charakterze zielonoświątkowym, które do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego nie należały.

Świat, który wciąż prześladuje prawdziwych chrześcijan - choć teraz przyjął inne niż uprzednio metody ucisku - nazywa Zjednoczony Kościół Ewangeliczny "niemal w całości agenturą bezpieki" (T. Terlikowski, R. Michalak). A jednak ludzie, którzy w jego ramach odbywali swoje chrześcijańskie pielgrzymowanie i prowadzili duchowy bój wiary, powiedzą, że mimo jego niedoskonałości był to Kościół Boży. Kościół, w którym była głoszona Ewangelia, bywały okresy przebudzeń, ludzie doznawali łaski nawrócenia do Chrystusa, powstawały kolejne Zbory, a nowi pracownicy byli przygotowywani do służby w Kościele.

Gdy nadeszła chwila usamodzielnienia się poszczególnych wyznań, zielonoświątkowcy wyszli ze Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego silni, zwarci i gotowi do nowych zadań. Raptowny rozwój Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce po roku 1988 zawdzięczamy częściowo także fundamentom, jakie zostały zbudowane w okresie jego przynależności do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego. Bylibyśmy niewdzięczni i nieuczciwi, gdybyśmy teraz w obliczu pojawiających się oskarżeń zapominali o tym fakcie.

Istnieje zatem potrzeba całościowego opisania historii Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego. Historii, która koniecznie powinna ująć również perspektywę teologiczną i kościelną, nie koncentrując się wyłącznie – i to w dość agresywny sposób – na tajnych zapiskach służb specjalnych. Trzeba się tym zająć. To apel do młodszych niż piszący te słowa.

Edward Czajko

duchowny zielonoświątkowy

ostatni zwierzchnik Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego

Edward Czajko

Autor: Edward Czajko

Doktor h.c. teologii, duchowny i publicysta zielonoświątkowy. Wychowany w rodzinie wierzącej, świadomy chrześcijanin - z przekonania i przeżycia - od 1949 roku. Chrzest wiary przyjął 3 lipca 1949 r. w Gdańsku (chrzcił prezb. Sergiusz Waszkiewicz). W 1964 r. ordynowany na duchownego w Zjednoczonym Kościele Ewangelicznym. W latach 1965-1971 prezbiter okręgowy na Wielkopolskę. W Radzie Naczelnej Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego: sekretarz 1965-1971, członek 1972-1974, skarbnik 1975-1981, przewodniczący - prezbiter naczelny Kościoła 1981-1988. Pracownik naukowy w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie w latach 1966 - 1971. W latach 1983 - 1986 wiceprezes Polskiej Rady Ekumenicznej, a następnie skarbnik (1986 - 1988). Współorganizator Aliansu Ewangelicznego w Polsce i wiceprzewodniczący jego Rady Krajowej (2000 - 2003). Członek Komitetu Krajowego Towarzystwa Biblijnego - do roku 2004.
W Kolegium Redakcyjnym miesięcznika "Chrześcijanin" w latach 1965 - 2008: sekretarz redakcji 1971 - 1981, przewodniczący Rady Programowej 1988 - 1990, redaktor naczelny 1990-1991. Członek Prezydium Rady Naczelnej Kościoła Zielonoświątkowego w latach 1988 - 2004, pastor Zboru Stołecznego w Warszawie 1981 - 2001. Członek: European Pentecostal Theological Association, European Pentecostal-Charismatic Research Association i Society for Pentecostal Studies. Uczestnik międzynarodowych konferencji wyznaniowych, naukowych i pokojowych. Odznaczony państwowym Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 40-lecia. Autor książek i artykułów.


© Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie zamieszczanych treści bez zezwolenia zabronione.