Owce i wilki

Z uwagi na to, że objawienie z wysoka pierwotnie doszło do nas w kontekście środowiska kultury pasterskiej i rolniczej, stąd nic dziwnego, że Pismo zawiera wiele obrazów, porównań, alegorii i przypowieści wziętych z tej dziedziny ludzkiego życia i ludzkiej aktywności.

Ograniczmy się tu jedynie do Nowego Testamentu i popatrzymy na obraz ludzi jako owiec. Ludzie utrudzeni przez życie i opuszczeni są jak owce, które nie mają pasterza. Odkupiciel kładzie swoje życie za ludzi jak pasterz za swoje owce.

On zna ludzi jak pasterz zna swoje owce, a oni znają jego głos jak owce głos swojego pasterza. Odkupieni są bezpieczni i nikt ich nie wyrwie z ręki Zbawcy, tak jak bezpiecznie czują się owce pod opieką pasterza. Ludzie niepojednani z Bogiem, to jak owce zbłąkane. Eschatologiczny Król dokona podziału wśród ludzi jak pasterz odłącza owce od kozłów. Ludzie posłani z misją do świata, idą jak owce między wilki.

A więc tam gdzie są owce,  mogą pojawić się również wilki. Takie jest moje doświadczenie z dzieciństwa. I takie też jest doświadczenie gospodarzy z Bieszczad. Wilk porywa owce i rozprasza. A czasem jeśli nie porwie, to cieżko porani. Czasem - głosi Pismo - wilki drapieżne przychodzą w owczej skórze. Zdarza się - mówi apostoł - że do wspólnoty wierzących, trzody Pańskiej, wejdą ludzie jak wilki drapieżne, które nie oszczędzają trzody. Także spośród owiec niektóre mogą przerodzić się w wilki "mówiące rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą". Pasterze czuwajcie i owce bądźcie czujne!

Kończę taką oto "przypowiastką".

Była sobie owca. Żyła na pustkowiu, gdzie tylko rzadkie kępki usychającej roślinności. W nieodległej zaś okolicy duża zielona łąka. Owca błagalnie beczy, by przyjąć ją na te zielone tereny. Nadzorca łąki się lituje. Owca zaczyna korzystać z tego, co na tej łące. Ale coraz bardziej widać, że nie pasuje do tej "zielonej murawy". Jest jakaś obca. Co krok to faul. Okazuje się, że to wilk. W owczej skórze. Przepędzono wilka.