Jak to jest z cudami? Wierzyć? Nie wierzyć? Żyć tak, jakby ich nie było, czy może doszukiwać się ich wszędzie? W powszednim życiu nie wydaje się to istotne, ale… to tylko pozory.

Czy chrześcijanin może dokonywać "autoleczenia", przykładając ręce do bolących miejsc i wierząc, że za sprawą dotyku ból ustąpi? Czy podobne praktyki nie przypominają raczej magii?

Kiedy spotyka nas coś złego - choroba, strata kogoś bliskiego, jakiś kres marzeń, zawiedzione nadzieje - wtedy szczególnie mocno potrzebujemy bliskości Boga. Błagamy o Jego obecność, o znak, że jest blisko nas, że nie pozwoli, by pochłonęła nas rozpacz. Prosimy, by niósł nas na skrzydłach swojej miłości, tchnął nadzieję.