Niekiedy jedyną odpowiedzią jest milczenie, ale to również odpowiedź. Czasami jest ona bardzo wymowna, czasami trudno mi ją pojąć.

Bądźcie jak dzieci - powiedział Jezus do swoich uczniów. „Mamy chodzić spać po dobranocce, płakać jak się skaleczymy i wieczorem zamiast piwa pić kakao?"

Dawniej chrześcijanie dość mocno wierzyli, że na końcu świata odbędzie się sąd. A na tym sądzie, jak to na sądzie, ludzie będą osądzeni.

Między pierwszą a ostatnią księgą Biblii obraz tego, czym jest raj, zmienia się diametralnie. Wszystko rozpoczyna się w ogrodzie (Genesis 1-2) a kończy się w mieście (Apokalipsa 21-22).

Mocno upraszczając można powiedzieć, że człowiek niejako z natury ma w swój system operacyjny wdrukowany schemat: lubimy swoich i nie lubimy obcych.

Bóg ceni sobie odwagę. Ale co z jej brakiem, czyli tchórzostwem? W Księdze Apokalipsy jest jeden krótki tekst rozprawiający się bezlitośnie z ludźmi, którzy trzęsą portkami.

Przerażają mnie ludzie, którzy (niczym popkulturowy bohater Chuck Norris, który ponoć przeczytał już cały internet) twierdzą, że przyjęli i zrozumieli już wszystko, co Pan Bóg chce powiedzieć ludziom.

Wyobraźmy sobie, że katecheta zadał dzieciom na religii takie zadanie: wypiszcie opisane w Ewangeliach czynności, które wykonywali uczniowie Pana Jezusa.

Dlaczego nie wiemy nic (albo niemal nic) o wadach apostołów? Możliwe są dwie odpowiedzi. Albo nie mieli żadnych wad, albo były one nieistotne z punktu widzenia Ewangelii.

W Ewangelii Mateusza dziesiąty rozdział jest szczególny. Na początku Jezus przywołuje uczniów (Mt 10,1), aby wydać im kilka poleceń. Podsumowanie (Mt 11,1) kończy spotkanie. A w środku - cały dziesiąty rozdział - informacja o tym, co wydarzyło się na tej odprawie.

Mówiąc „syndrom Judasza” myślę o postawie, która nie dotyczy zdrady. Dotyczy pieniędzy. W Ewangelii znajdujemy opis uroczystej kolacji, podczas której pewna kobieta szarpnęła się na niezły gest.

Jest taka stara historyjka, w której Janowi Wesleyowi (ojciec metodyzmu) przytrafił się kiedyś osobliwy sen. W tym śnie Wesley stanął przed bramą nieba i postanowił zapytać, kto jest w środku:

Misja Apostoła Pawła, choć prowadzona z rozmachem, nie była wolna od trudności i problemów. W Efezie „pewni ludzie" zaczęli nauczać bzdur.

W obu listach do Tymoteusza apostoł Paweł udzielił swojemu wychowankowi wskazówek dotyczących postępowania z różnej maści bajarzami i mącicielami. Biorąc pod uwagę, jak wiele miejsca poświęcił tej kwestii, musiała być ona dość poważna.

Mimo, że nie należę do ludzi, którzy za wszystkie niepowodzenia obwiniają diabła, to jednak uważam, że niekiedy dość skutecznie udaje mu się zatruć nam życie poprzez podsuwanie różnych kłamstw.

Jedna z moich ulubionych historii opowiada o spotkaniu religijnych mężczyzn, na które przyszła prostytutka. Gospodarz spotkania wzdrygał się na samą myśl o jej dotyku.