Wielki Czwartek

Wielki Czwartek. Jezus świętuję Paschę ze swoimi uczniami. Kiedy On gorąco pragnie spożyć Paschę z nimi, zanim zostanie ukrzyżowany, uczniowie kłócą się o najlepsze stołki w Królestwie Bożym.

Wtedy właśnie Jezus zdejmuje swoją szatę, przepasuje się prześcieradłem i obmywa nogi uczniom – wykonuje czynność niewolnika. Kiedy chcemy być wielcy, na widoku, rozwalamy wszystko. Dlatego, ten który jest Panem i Bogiem służy swojemu stworzeniu, by nas czegoś nauczyć. Taki jest kontekst Ostatniej Wieczerzy. Augustyn skomentuje to tak: „Czemu się dziwisz, że zdjął szatę i obległ się prześcieradłem. Czemu się dziwisz? Wcześniej zdjął z siebie bóstwo i przepasał się człowieczeństwem”. Dzisiaj, Jego naśladowcom, potrzeba co dzień zdjąć swoje „ja”, by przyodziać się w potrzebę bliźniego. Jezu-Sługo, ucz mnie bycia takim sługą.

W czasie Wieczerzy Jezus mówi: „Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje”; „Bierzcie i pijcie, to krew Nowego Przymierza”. Jezus obdarza nas swoim darem. Obdarza nas nim i dziś. Obdarza samym sobą. Nie trzeba nam niczego więcej. Z tego daru rodzi się wszystko, czego potrzebujemy. Ostatnia Wieczerza jest zaproszeniem do codziennej wspólnoty z Nim. Jezus daje nam siebie. Przyjmę ten Dar, kiedy uczynię to samo i oddam Mu siebie. Na tym polega miłość. On oddał mi siebie w całości. Ja oddaję mu siebie... w całości. Kiedy oddajesz wszystko Chrystusowi, wszystko znajdujesz w Chrystusie.

Podobnie, jak łamię chleb, niech sam zostanę złamany, by On mógł żyć, służyć, kochać, tak jak ja nie potrafię.

Wielki Czwartek to również inauguracja Nowego Przymierza, nowego życia, nowego serca, nowego myślenia. Wszystko staje się NOWE, kiedy wchodzisz w najbliższe spotkanie z Chrystusem.