Łaska jest tak obrazoburcza. Uświadamia, że niczego temu niezwykłemu Bogu nie zdołam udowodnić, że nie mam żadnego asa w rękawie. A to tak upokarza! Do tego stopnia, że często budzi wrogość, czy wręcz nienawiść. Dlatego wielu wznosi ku niebu zaciśnięte kłykcie, wykrzykując coś w stylu: „Ja tutaj się nie prosiłem i dlatego o nic nie będę do Ciebie skamlał…”

Zmagamy się z poczuciem winy. Poczucie winy potęgują w nas rodzice, partnerzy, szkoła, pracodawca, religia i kościół, własne dzieci i oczywiście my sami: „zmarnowałem życie, nie wykorzystałem szansy…”.

Jakże często zrozumienie przyzwoitości jawi nam się zupełnie tak, jak gospodarzowi Chrystusa. Potrafimy Biblię cytować z pamięci wraz z „namiarami”, gdzie co jest napisane – tutaj jesteśmy mocni! Ale gdy przychodzi zetknąć się z czyjąś wrażliwością, czyimiś uczuciami, stajemy się niczym ów faryzeusz – zwykłymi, nieprzyzwoitymi chamami.